Józef Mackiewicz urodził się 1 kwietnia 1902 roku w Sankt Petersburgu. Pięć lat później zamieszkał w Wilnie, a będąc uczniem 6. klasy gimnazjum, wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej; walczył również w obronie Warszawy w 1920 roku, gdzie został ranny i wzięto go do niewoli. Po uwolnieniu Mackiewicz podjął studia przyrodniczo-filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim, jednak już po dwóch latach wrócił do Wilna, a następnie przyjął posadę w gazecie „Słowo”. Był pisarzem, felietonistą, dziennikarzem i publicystą politycznym. W tym roku obchodzimy 120. rocznicę jego urodzin.

Pisarz w 1939 roku wyjechał do Kowna, gdzie opublikował artykuł, w którym wyraził radość z wycofania się bolszewików z Wilna. Został za to oskarżony o antypolonizm. Redagował również „Gazetę Codzienną” w Wilnie, a kolejno pracował w wydawanej przez Niemców polskojęzycznej gazecie, w której zamieścił kilka fragmentów swojej powieści „Droga donikąd”.

W 1943, po odkryciu w Katyniu grobów oficerów polskich zamordowanych przez Sowietów, Mackiewicz udał się w towarzystwie kilku polskich pisarzy do Katynia jako obserwator ekshumacji zwłok. Po jego powrocie, w prasie ukazał się wywiad z pisarzem "Widziałem na własne oczy", następnie wydał książkę "Katyń. Zbrodnia bez sądu i kary", czyli jedną z pierwszych prac, w której jako odpowiedzialnych za zbrodnię katyńską wskazuje się Sowietów.

W 1944 roku, wraz z żoną wyjechał do Warszawy, a potem osiadł w Londynie. Jednak to w 1955 roku w Monachium zamieszkał na stałe, aż do śmierci w 1985 roku.

Józef Mackiewicz uznawany jest za jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy na emigracji.  Zasłynął takimi powieściami jak „Lewa wolna”, „Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy”, „Droga donikąd”, „Katyń. Zbrodnia bez sądu i kary”, „Zwycięstwo prowokacji”, „Nie trzeba głośno mówić”, czy „Sprawa pułkownika Miasojedowa”. Napisał w sumie 47 książek, z czego wszystkie cieszyły się dużą popularnością. Zapraszamy do lektury!